از گُر گرفتنهام ، و در ردها انتظاری هست و امیدی که روزی لحظهی نخست را تکرار کنی . با همان شکوه و اینبار دیگر به پشت سر نگاه نکنی و نلرزی. اینچنین انزجارِ لحظهی نخست جاودان میشود.
آنگاه منی در من طبوع میکند که تنها متفاوت نیست بلکه برگزیدهست. و من میبینم که ابلیس با دو بال سیاهش مینگردم.
درباره این سایت